We hebben net een weekje vriesweer achter de kiezen. De uitgelezen kans voor de heren en dames politici om zich eventjes terug te trekken uit de sleur van alle dag en zich te verwarmen aan een gezellig haardvuurtje. Zich even niets aantrekken van de hele Covidstress en het zonnepanelendebacle. Of toch? Een houtvuurtje van vier uur stoot evenveel fijnstof uit als een rit Brussel-Moskou leerden we. Het zal een gaskacheltje geweest zijn dan. Nog een laatste keer genieten vooraleer men daar ook verplicht vanaf moet.
Een aantal van hen hebben blijkbaar iets de dicht tegen het vuur aangeschurkt want het wordt hen duidelijk te heet onder de voeten. Door hun aaneenschakeling van slechte beslissingen, wanbeheer en zelfbediening – een zich eeuwig herhalend feit als het ware – voelt men stilletjes de bui van 2024 al hangen. Het spook van de marginalisering van de traditionele machtspartijen doemt als ongrijpbaar angstidee op uit de poel van politiek verderf.
Maar daar is Bart De Wever. De redder des vaderlandsche poliktiek!?Aan iedereen die het horen wil, proclameert hij de wens om een centrumrechts blok te vormen. Een fenix die herrijst uit de assen van de mislukte pogingen uit het verleden. Een reddingsboei voor de verguisden, de postjespakkers en irrelevanten. Voor hemzelf het zelfverzonnen excuus om, indien de verkiezingsuitslag 2024 het toelaat, een unieke samenwerking met het Vlaams Belang te omzeilen.
“Er zijn te veel partijen. Dat is ongezond.” – Bart De Wever in De Zondag
Door terug te grijpen naar het idee van een centrumrechts blok, in de hoop dat de linkerzijde hun geschillen bijlegt en in een zelfde verhaal stappen, probeert hij op een propere manier een cordon te leggen door middel van een mathematische vooruitziendheid. Waar het originele cordon een anti-Vlaams Blok operatie was, vooral gericht op het verhogen van de kansen van de ‘democratische’ partijen door uitsluiting van een gedeelte van het kiespubliek om zo toch nog deel te kunnen nemen aan de macht, is het cordon 2.0 dat in de maak is zo mogelijk nog erger. Het lijkt erop dat dit De Wevers strijdplan is om in de eerste plaats te verzekeren dat het Vlaams Belang aan de zijlijn moet blijven en in tweede instantie pas, door gebrek aan alternatief, zelf aan de macht te komen.
Naar de verkiezingen trekken met twee grote centrumblokken en in de marge twee andere partijen, PVDA en VB, bewerktstelligt een twee partijenstelsel in de feiten, met het rechtse centrumblok als grootste component. Als dat plan lukt, heeft De Wever het de facto voor het zeggen, danst links naar zijn pijpen en worden de anderen buitenspel gezet. In Vlaanderen heeft hij op die manier iedereen aan zich gebonden. Federaal zet het de deur open voor een monstercoalitie waar de Vivaldi-mislukking de voorbode van is. Een coalitie die het voortbestaan van belgië zal bestendigen met als zoethouder een meer doorgedreven federalisme. Is dit nu werkelijk een einddoel?
Het schrijnende aan deze evolutie is dat indien we als Vlamingen ooit een zeg over onze eigen koers willen hebben, een stem voor N-VA in dit verhaal een verloren stem is. Een stem die verloren gaat in een consensusmeerderheid. Een stem voor grootse ideeën maar in zeker geval geen stem voor een onafhankelijk Vlaanderen.
Bij deze dan ook een warme oproep aan zowel N-VA als Vlaams Belang. Maak beide jullie huiswerk. Zoek de gemeenschappelijke drijfveren. Trek elkaar mee in bad. Niemand moet daarvoor zijn eigenheid verliezen maar er moet wel samen gesprongen worden. Eendracht maakt macht, weet je wel.