Terwijl de wereld in de ban is van Corona en de strijd tussen Trump en Biden wordt onze maatschappij onderuitgehaald door terroristische acties die zich met een hoge frequentie opvolgen. Nice en Wenen kreunen onder islamistische aanslagen. Iets verder van ons bed misschien maar daarom niet minder erg is de dodelijke raid op de universiteit in Kabul.
Keer op keer hebben we te maken hetzelfde profiel van daders, namelijk haters van alles wat niet in hun ideologie past. De ene net aangespoeld als gelukszoeker, de andere alle kansen gekregen van onze maatschappij. Allemaal irrelevant want de daders verachten ons omdat we niet zijn zoals zij, omdat wij vrij willen zijn in ons denken en omdat wij niet willen leven naar hun interpretatie van een dogmatische leer.
Onze tolerantie en laksheid liggen mee aan de grondslag van de straffeloosheid waarin deze individuen kunnen gedijen. Alle deradicaliseringsoefeningen en knuffelpolitiek ten spijt slagen ze er telkens in van ons te raken in het diepste van ons zijn met laffe geweldplegingen op willekeurige slachtoffers.
Het is hoog tijd dat we onze tolerantiegrens bijstellen. En als we straffen, moeten we ook straffen. Plegers van terroristische aanslagen horen berecht te worden volgens een systeem waarin de veroordeling tot een effectieve doodstraf tot de mogelijkheden behoort. Laten we dat debat maar eens openen.
Wij moeten onszelf geheel niet verplicht voelen om tot zevenmaal zeventig maal te vergeven. Neen, het is onze plicht om ons niet te beroerd te voelen om vergelding te eisen. Als het dan toch om geschriften en heilige boeken draait, dan moet het motto meer dan ooit oog om oog, tand om tand zijn.